Een geweldige ervaring

Onze 25ste trouwdag hebben we, evenals jaren later onze 40ste en 50ste huwelijksfeest, gevierd met familie, heel goede vrienden en in een later stadium natuurlijk ook de kleinkinderen.

Hiermee wil gezegd zijn dat de jubilea toen plaats vonden onder voor ons vertrouwde omstandigheden. Of anders gezegd, we vierden onze feesten in een min of meer intieme kring.

Toen 8 augustus 2010 naderde had vooral ik – Maud in mindere mate – enige schroom om onze 60ste trouwdag bekend te maken aan de bewoners van La Cigüeña, waar wij inmiddels ook deel van uitmaken. Een eventuele viering hier zou in mijn beleving in schrille tegenstelling staan tot de eerdere vieringen van onze trouwdagen. Vandaar de schroom, die ik had. Of een dergelijke attitude al dan niet misplaatst is, kan ik zelf niet beoordelen. Het zit in de genen, denk ik dan maar.

Op een gegeven moment trok ik toch maar de stoute schoenen aan
- uiteraard onder een biertje - en bracht ik mijn “probleem” ter sprake bij een aantal bevriende bewoners. Zij reageerden bijzonder enthousiast en het “moet je doen, Ed” was bij mij blijven hangen. Enfin, zo is toen het balletje gaan rollen. Zo zit ik in mekaar, af en toe heb ik een duwtje nodig.

8 augustus 2010.
We waren toch een beetje gespannen toen we zondag om 20.10 uur het hoofdgebouw naderden, begeleid door zoon Eugene en kleindochter Soleil.

De ontvangst in de receptieruimte was overdonderend.
Alle gasten waren er en zongen ons een welkomstlied toe, die zij van tevoren uitvoerig hadden gerepeteerd.
Maud was al direct zo onder de indruk, dat de tranen niet konden uitblijven. Ik vond het natuurlijk ook fantastisch, maar ik heb me als een man gedragen.

Het feest daarna was er één om nooit te vergeten.

Wat op ons het meeste indruk had gemaakt was dat zo velen allerlei initiatieven hadden ontplooid om er een fantastische feest van te maken. Bovendien ondervonden wij een verwennerij van jewelste. Prachtige cadeaus, een enveloppe met inhoud en wat dies meer zij.
Ik hoorde Maud elke keer zeggen: “Ik schaam mij!”
Wat zij daar precies mee bedoelt ontgaat ook mij, maar zoals ik haar ken bedoeld zij ermee te zeggen dat zij zoveel verwennerij maar moeilijk kan bevatten. Het personeel van het restaurant Tulipa had bovendien ook hun bijdrage geleverd om de feestvreugde te verhogen.

Namen noemen is altijd een heikele kwestie. Noem je een naam, doe je al die anderen tekort. Wij hebben dan ook besloten hier geen namen te noemen. Wij danken in elk geval alle personen, die zo inventief waren, - het componeren van liederen bijvoorbeeld – en daarmee de feestavond tot een succes maakten. Het team van La Cigüeña sluiten wij uiteraard niet uit.

Dank, dank, dank!


Wij, Maud en ik, hebben het hele gebeuren ervaren als vriendschap en liefde.
Bij voorgaande jubilea werd men op naam uitgenodigd.
Nu kwam iedereen heel spontaan het feest opvrolijken.
Wij hadden bij de viering van ons 60-jarig huwelijksjubileum niet het gevoel tussen vreemde mensen te zitten. Het was één grote familie, heel intiem.

Een geweldige ervaring.

Maud en Ed.