Start nieuw seizoen

Beste golfers,

De vakantie maanden juni-juli en augustus zitten er weer bijna op en we gaan weer van start op woensdag 1 september a.s. om 13.20 uur.
Omdat we niet precies weten wie er wel en niet zijn, verzoeken we iedereen om zich via de mail in te schrijven voor 18 holes of 9 holes op 1 september a.s.

Graag bericht uiterlijk 27 augustus aan: annet.uiterwaal@gmail.com

Verder berichten we jullie dat we op 20 oktober a.s. het 2e La Ciguena Open zullen houden en kun je deze datum ook alvast noteren. Ook hier via de mail aanmelden en de inschrijving sluit uiterlijk op 20 september a.s. De spelvorm zal Texas Scramble zijn en we hebben de beschikking over tien flights.
Over de verdere invulling van de dag met alles erop en eraan (prijs deelname, prijsuitreiking, diner etc.) zullen we jullie nog informeren.

In het vertrouwen jullie hiermede voldoende te hebben bericht.

Met vriendelijke goet,

De wedstrijdleiding

Een geweldige ervaring

Onze 25ste trouwdag hebben we, evenals jaren later onze 40ste en 50ste huwelijksfeest, gevierd met familie, heel goede vrienden en in een later stadium natuurlijk ook de kleinkinderen.

Hiermee wil gezegd zijn dat de jubilea toen plaats vonden onder voor ons vertrouwde omstandigheden. Of anders gezegd, we vierden onze feesten in een min of meer intieme kring.

Toen 8 augustus 2010 naderde had vooral ik – Maud in mindere mate – enige schroom om onze 60ste trouwdag bekend te maken aan de bewoners van La Cigüeña, waar wij inmiddels ook deel van uitmaken. Een eventuele viering hier zou in mijn beleving in schrille tegenstelling staan tot de eerdere vieringen van onze trouwdagen. Vandaar de schroom, die ik had. Of een dergelijke attitude al dan niet misplaatst is, kan ik zelf niet beoordelen. Het zit in de genen, denk ik dan maar.

Op een gegeven moment trok ik toch maar de stoute schoenen aan
- uiteraard onder een biertje - en bracht ik mijn “probleem” ter sprake bij een aantal bevriende bewoners. Zij reageerden bijzonder enthousiast en het “moet je doen, Ed” was bij mij blijven hangen. Enfin, zo is toen het balletje gaan rollen. Zo zit ik in mekaar, af en toe heb ik een duwtje nodig.

8 augustus 2010.
We waren toch een beetje gespannen toen we zondag om 20.10 uur het hoofdgebouw naderden, begeleid door zoon Eugene en kleindochter Soleil.

De ontvangst in de receptieruimte was overdonderend.
Alle gasten waren er en zongen ons een welkomstlied toe, die zij van tevoren uitvoerig hadden gerepeteerd.
Maud was al direct zo onder de indruk, dat de tranen niet konden uitblijven. Ik vond het natuurlijk ook fantastisch, maar ik heb me als een man gedragen.

Het feest daarna was er één om nooit te vergeten.

Wat op ons het meeste indruk had gemaakt was dat zo velen allerlei initiatieven hadden ontplooid om er een fantastische feest van te maken. Bovendien ondervonden wij een verwennerij van jewelste. Prachtige cadeaus, een enveloppe met inhoud en wat dies meer zij.
Ik hoorde Maud elke keer zeggen: “Ik schaam mij!”
Wat zij daar precies mee bedoelt ontgaat ook mij, maar zoals ik haar ken bedoeld zij ermee te zeggen dat zij zoveel verwennerij maar moeilijk kan bevatten. Het personeel van het restaurant Tulipa had bovendien ook hun bijdrage geleverd om de feestvreugde te verhogen.

Namen noemen is altijd een heikele kwestie. Noem je een naam, doe je al die anderen tekort. Wij hebben dan ook besloten hier geen namen te noemen. Wij danken in elk geval alle personen, die zo inventief waren, - het componeren van liederen bijvoorbeeld – en daarmee de feestavond tot een succes maakten. Het team van La Cigüeña sluiten wij uiteraard niet uit.

Dank, dank, dank!


Wij, Maud en ik, hebben het hele gebeuren ervaren als vriendschap en liefde.
Bij voorgaande jubilea werd men op naam uitgenodigd.
Nu kwam iedereen heel spontaan het feest opvrolijken.
Wij hadden bij de viering van ons 60-jarig huwelijksjubileum niet het gevoel tussen vreemde mensen te zitten. Het was één grote familie, heel intiem.

Een geweldige ervaring.

Maud en Ed.

Informatie over de horizontale splitsing

Klik hier voor meer informatie.

Diamanten Huwelijksfeest op La Cigüeña

Als ik wat rondkuier in de omgeving van La Cigüeña, dan zie ik telkens weer iets nieuws, waarvan ik denk: daar ga ik misschien een column aan wijden ...

...Zo werd er op Zondag 8 augustus 2010 door de bewoners van "La Cigüeña" feest gevierd. Wat was er aan de hand? Eddy en Maud Meulemans trouwden namelijk 60 jaar geleden met de handschoen. Maud vanuit Java en Eddy vanuit het toenmalige Nederlands Nieuw Guinea, waar later ook hun vier kinderen het levenslicht zagen. Van de familie waren aanwezig broer Ruud en zijn vrouw Anita, die recentelijk uit Singapore over zijn gekomen om zich eveneens permanent op La Cigüeña te vestigen. Verder waren speciaal uit Nederland overgevlogen: zoon Eugène en uit Barcelona hun kleindochter Soleil.
Eddy en Maud hadden enkele dagen van te voren een uitnodiging in onze brievenbussen gestopt voor een hapje en een drankje ter gelegenheid van hun 60e huwelijksverjaardag. Verder niks.

Althans, dat was de bedoeling.
Door de medebewoners op het resort werd - in het geheim - snel iets bekokstoofd.
De ontvangst in de lounge begon met een ingestudeerd welkomst lied (onder leiding van Marcella met begeleiding van accordeoniste Annet Uiterwaal. Later volgde nog een speciaal voor die gelegenheid gemaakt lied dat - onder leiding van Henk Uiterwaal en begeleid door accordeonmuziek - als aubade aan het bruidspaar werd gepresenteerd.

Namens alle bewoners werd door Tineke Güttinger een enorm boeket prachtige orchideeën aangeboden. En zo volgden nog een paar cadeaus van diverse medebewoners. Als verrassing trad een jeugdig Spaans duo op (gitaar en zang). Zij hadden hun vriendenaanhang als toehoorders meegenomen. Het waren kinderen van Spanjaarden die in de buurt in hun tweede huis op vakantie waren. Zij vonden het heel interessant om in La Cigüeña te mogen optreden en zo de Nederlandse bewoners te kunnen ontmoeten....

Het werd een gezellige avond en het bevestigt nog eens de saamhorigheid van de bewoners van La Cigüeña.

Bekijkt u de door mij gemaakte foto's eens, om te begrijpen wat ik bedoel. Of kom anders zelf eens bij ons op bezoek om dat andere "La Cigüeña-gevoel' te ervaren, waarvan het bovenstaande een onderdeel is. Volgende keer meer, maar dan over een ander onderwerp.

w.g. Flaneur

Op bezoek bij onze oude buren

Na een gezellig afscheidsdiner, een tweetal jaren geleden, beloofden wij Eva en Eric hen te komen opzoeken in hun nieuw vaderland. Zeventien jaar in het Limburgse dorpje Limbricht waren wij hun achterburen en hebben we heel wat avonden doorgebracht. Discussiërend over van alles en nog wat onder het genot van heel veel glaasjes wijn van vermoedelijk Spaanse oorsprong.
Na het einde van hun werkzaam bestaan in Nederland wilden zij een tweede leven beginnen in het verre Spanje. De horizon van Limbricht was te beklemmend vanwege de vele heuvels in de nabijheid. Trouwens je bent nog een beetje jong en wil nog wat, dus zochten zij een nieuw stekje en vonden dit op La Cigüeña.
Belofte maakt schuld en toen wij in het Spaanse Nerja moesten zijn voor een reünie kwam de gedachte bij ons op om dit te combineren met een bezoek aan Eva en Eric. Een tocht van totaal 6000 kilometer met de auto lag voor ons.

Vol goede moed gingen wij half mei jl. op weg en via de oostkust van Spanje arriveerden wij na vijf dagen in Nerja waar wij konden uitrusten tijdens de reünie en waar de deelname aan het jaarlijks bruisende volksfeest ter ere van een ons onbekende heilige onbetwist het hoogtepunt vormde. Ook al omdat de voorbereiding voor deze happening ons naar een Spaanse dansschool bracht om onze stijve noordelijke gewrichten soepel te maken.
Na afloop vertrokken wij via Sevilla richting Islantilla onder een stralende blauwe hemel. De dame in ons 5 jaar oude navigatiesysteem had er nog niet van gehoord. Na een tocht van ca. vijf uur over nagenoeg lege autobanen arriveerden wij in de buurt van Lepe, van welke plaats onze navigatie wel gehoord had. Daarna werd zij ietwat hysterisch en wilde ons terug naar Nederland sturen. Plotseling zagen wij het complex liggen vanaf de grote weg en vervolgens was het een koud kunstje om ons richting receptie te bewegen.

Het stoppen met dromen was begonnen en de harde werkelijkheid viel op ons. Met enkele Engelse woorden, die wij uit de koffer te voorschijn hadden getoverd,vervoegden wij bij een charmante dame aan de balie, een zo op het oog een echte Spaanse schoonheid. Haar eerste woorden :”U kunt rustig Nederlands praten”, brachten ons even in verwarring. Als rasechte Limbo's werden wij even heen en weer geslingerd tussen het Nederlands en het Spaans maar haar vriendelijke lach deed onze keuze op het Nederlands vallen.
Zij bleek reeds op de hoogte te zijn van ons bezoek en had onze vrienden reeds gewaarschuwd.
Na onze auto te hebben gedropt in een lege garage (waar vind je dat nog in Nederland?) en onze prachtige hotelkamer te hebben betrokken zaten wij spoedig met een glaasje wijn bij Eva en Eric op het terras uitkijkend op een prachtige golfbaan.
Drie heerlijke dagen op dit prachtig complex lagen voor ons [ 23 t/m 26 mei 2010 - Pinksteren]. De rondleiding gaf ons een goede indruk van de vele mogelijkheden die de bewoners hebben op deze toplocatie. Jammer dat er nog maar weinig mensen hun droom hier hebben gevonden. De crisis zal er wel debet aan zijn, evenals de prijzen en de complexe juridische structuur. Eva en Eric huldigen het principe dat je jezelf alleen moet druk maken over zaken die je zelf kunt veranderen want dan leef je het langst. Over de andere dingen moet je jezelf niet te veel ergeren maar slechts verwonderen. Tot grote verrassing konden wij onze bridgelessen te gelde maken op de wekelijkse bridgeavond bij de bewoners, die ons zeer gastvrij opnamen in hun midden. Na ook nog een dagje Portugal en het uitstekend verzorgde ontbijt keerden wij voldaan terug naar Nederland in de wetenschap dat Eva en Eric hun droom hebben verwezenlijkt in hun nieuw paleisje in het verre Spanje.

Jan en Marian Jeurissen
Limbricht - NL.